شعر سلوک عرفانی اوحدی

اهل بیت تو سر به سر نورند

بر زمین حرّ و بر فلک حورند

هرکه چیزی بیافت زایشان یافت 

گم شد آن کس که روی از ایشان تافت

دیدم از خوان ان نفیس عرب 

متصل نفس کربلا به کرب

نشود جور بر چنان شاهی 

مگر از چون یزید گمراهی 

بخت آن کس به خواب کشید

تیغ بر روی آفتاب کشید